Marian Michał Serafiniuk, urodzony 8 września 1896 roku w Limanowej, to postać, która na trwałe wpisała się w historię Wojska Polskiego. Jego życie zakończyło się 7 maja 1963 roku w Nowym Sączu.
W trakcie swojej kariery wojskowej, serafiniuk pełnił funkcję majora piechoty, co świadczy o jego wysokim stopniu i znaczącej roli w armii. Jego działalność zasługuje na szczegółowe omówienie, dlatego warto bliżej przyjrzeć się jego osiągnięciom oraz wpływowi na wojsko w Polsce.
Życiorys
Marian Serafiniuk był synem Filipa, a swoje pierwsze kroki w edukacji stawiał w Nowym Sączu, gdzie ukończył szkołę podstawową. Następnie, kontynuował naukę w ośmioklasowym Gimnazjum Humanistycznym. Jego życie zmieniło się 15 kwietnia 1915 roku, kiedy to został powołany do cesarskiej i królewskiej armii, przydzielony do 20 pułku piechoty i skierowany na front wschodni, na którym brał udział w wielu działaniach wojennych.
Wśród jego osiągnięć można wymienić walki w bitwach o Buchacz, które miały miejsce 12 października 1915 roku oraz o Monastyrzyków, w sierpniu 1916 roku. W styczniu 1916 roku został przeniesiony do Szkoły Oficerów Rezerwy Piechoty w Opawie, z której pięć miesięcy później udał się na front rumuński, gdzie w dniu 29 listopada 1916 roku w stopniu kaprala walczył pod Dornorata.
Następnym etapem jego kariery wojskowej był front włoski, gdzie w październiku 1917 roku awansował do stopnia podporucznika rezerwy. Jego umiejętności i determinacja doprowadziły go do objęcia stanowiska dowódcy plutonu karabinów maszynowych, po ukończeniu Szkoły Strzelania w Milosicach koło Pragi. W czasie starć pod Mont Tanlkone, 18 czerwca 1918 roku, odniósł kontuzję w postaci postrzału mięśnia nogi.
Po zakończeniu działań wojennych, w październiku 1918 roku, skutecznie zaczął studia na Wydziale Prawa UJ w Krakowie, jednak z różnych powodów nie zdołał ich ukończyć. Już miesiąc później ochotniczo wstąpił do 1 pułku strzelców podhalańskich, gdzie objął dowództwo nad kompanią karabinów maszynowych. Wraz z nią brał udział w wojnie polsko-ukraińskiej oraz w wyprawie na Kijów.
Po wojnie i powrocie do Nowego Sącza, założył rodzinę, z którą miał dwóch synów. Od 1922 roku był oficerem zawodowym i dążył do dalszego doskonalenia swoich umiejętności wojskowych. Uczestniczył w kursach i szkołach, takich jak Centralna Szkoła Strzelania w Toruniu w 1925 roku, Szkoła Młodszych Oficerów Artylerii w 1928 roku oraz Kurs Unifikacyjny w Rembertowie w 1930 roku. 15 marca 1931 roku objął stanowisko wykładowcy taktyki i geografii wojskowej w Szkole Strzelania Artylerii w Toruniu.
10 września 1933 roku przeniesiony został do 16 pułku piechoty w Tarnowie, gdzie objął dowództwo kompanii. Miał znaczne osiągnięcia wojskowe, a w 1936 roku uzyskał stopień majora. Jego kariera wojskowa trwała, aż do września 1939 roku, kiedy to podczas kampanii wrześniowej przejął dowództwo 1 pułku strzelców podhalańskich po płk. dypl. Alfredzie Krajewskim. Niestety, 19 września 1939 roku pod Lwowem, w Rzęsnej Ruskiej, dostał się do niewoli niemieckiej.
Osadzony w Oflagu II B Arnswalde, wykładał tam język niemiecki, a później został przeniesiony do Oflagu II D Gross-Born, a następnie do Oflagu VI B Dössel, gdzie uczył języka angielskiego. W tym obozie doczekał końca wojny. Po uwolnieniu, w dniu 18 czerwca 1946 roku, powrócił do Nowego Sącza, gdzie trzy miesiące później rozpoczął pracę jako nauczyciel języka angielskiego w II Gimnazjum im. Bolesława Chrobrego.
Następnie pracował w I Liceum Ogólnokształcącym. W wyniku reformy z dnia 1 stycznia 1957 roku, został zwolniony z powszechnego obowiązku służby wojskowej. Marian Serafiniuk zmarł, a jego miejsce spoczynku znajduje się na Cmentarzu Komunalnym w Nowym Sączu, w kwaterze 19.
Upamiętnienie
Jego nazwisko znalazło się na tablicy pamiątkowej, która została umieszczona w kościele św. Kazimierza w Nowym Sączu w roku 1988. Tablica ta honoruje dowódców 1 Pułku Strzelców Podhalańskich.
Awanse
Marian Serafiniuk osiągnął znaczące awanse w swojej karierze wojskowej, co obrazują poniższe dane:
- podporucznik rezerwy – X 1917 r.,
- porucznik rezerwy – II 1919 r. (zweryfikowany ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 r.),
- kapitan – 31 marca 1924 r. ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 r. i 191 lokatą w korpusie oficerów zawodowych.
Ordery i odznaczenia
Marian Serafiniuk jest wyróżniającą się postacią, która otrzymała szereg zaszczytnych odznaczeń za swoje zasługi w wojsku oraz za wkład w walkę o niepodległość Polski.
- Krzyż Walecznych, przyznany dwukrotnie, w 1921 roku,
- Medal Niepodległości, odebrany 9 listopada 1933 roku „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”,
- Srebrny Krzyż Zasługi, otrzymany w 1936 roku „za zasługi w służbie wojskowej”,
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921, przyznany w 1927 roku,
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości, nadany w 1928 roku,
- Srebrny Medal za Długoletnią Służbę, przyznany w 1939 roku.
Przypisy
- Nowy Sącz - tablica upamiętniająca dowódców 1 pułku Strzelców Podhalańskich. miejscapamiecinarodowej.pl. [dostęp 02.04.2015 r.]
- Rybka i Stepan 2006, s. 653.
- Rybka i Stepan 2006, s. 26.
- Rybka i Stepan 2003, s. 341.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 1 z 19.03.1936 r., s. 3.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 9 z 19.03.1934 r., s. 112.
- Dz. Pers. MSWojsk. Nr 11 z 28.09.1933 r., s. 196.
- Rocznik Oficerski 1932, s. 49.
- Lista starszeństwa 1935, s. 44.
Pozostali ludzie w kategorii "Wojsko i służby mundurowe":
Kazimierz Weryński | Rudolf Czernecki | Stanisław Dworzański | Zygmunt Berling | Helena JaremkiewiczowaOceń: Marian Serafiniuk