Tadeusz Wąsowicz, znany także pod pseudonimem „Baca”, był postacią niezwykle ważną w historii Polski. Urodził się w 29 lipca 1906 roku w Limanowej, gdzie spędził swoje młodzieńcze lata. Jako harcmistrz, oddał swoje życie nie tylko pracy z młodzieżą, ale również społecznemu rozwojowi. Zmarł 26 listopada 1952 roku w Krakowie, pozostawiając po sobie trwały ślad w duszach wielu harcerzy oraz społeczności, z którymi współpracował.
Jego działalność w ruchu harcerskim i inicjatywy społeczne miały znaczący wpływ na kształtowanie młodego pokolenia Polaków w tamtych czasach. Tadeusz Wąsowicz jest pamiętany jako osoba o wielkim sercu, zaangażowana w pomoc innym i propagująca wartości takie jak przyjaźń, odwaga oraz odpowiedzialność społeczna.
Życiorys
Tadeusz Wąsowicz był synem Michała oraz Anieli z domu Dąbrowskiej, a jego życie kształtowało się w rodzinie, gdzie w ważnych rolach występowali jego bliscy. Miał pięcioro rodzeństwa, w tym brata Józefa, który był znanym kartografem, Stanisława, prawnika, Michała, oficera oraz Zofię, polonistkę. Edukację rozpoczął w I Gimnazjum im. Jana Długosza w Nowym Sączu, a następnie kontynuował ją na Uniwersytecie Jagiellońskim.
W życiu młodzieńczym Wąsowicz zaangażował się w harcerstwo, gdzie w 1928 roku uzyskał stopień podharcmistrza, a pięć lat później awansował na harcmistrza. Jako podporucznik Wojska Polskiego wziął udział w obronie kraju w 1939 roku podczas rozpoczęcia II wojny światowej. Po kapitulacji, stał się członkiem Organizacji Orła Białego oraz Związku Walki Zbrojnej. Po wojnie mieszkał w Babicy, gdzie prowadził tajne nauczanie i działał w strukturach Szarych Szeregów. Niestety, 2 maja 1941 roku został aresztowany przez Niemców.
Po aresztowaniu przebywał w Rzeszowie, następnie trafił do więzienia Montelupich w Krakowie, a później do obozów Auschwitz-Birkenau, Groß-Rosen, oraz Buchenwald (KL). Udało mu się odzyskać wolność 11 kwietnia 1945 roku, na krótko przed zakończeniem konfliktu. Po powrocie do ojczyzny zajął się pracą w Polskim Czerwonym Krzyżu, gdzie wykazywał się altruizmem na rzecz innych.
27 kwietnia 1946 roku objął stanowisko dyrektora Stałej Ochrony byłego Obozu Oświęcimskiego, podejmując działania na rzecz upamiętniania oraz organizowania byłych więźniów obozu Auschwitz. Jako świadek brał udział w procesach związanych z tragedią obozową, w tym w tzw. pierwszym procesie oświęcimskim. Od lipca 1947 roku pełnił funkcję dyrektora Państwowego Muzeum Oświęcim-Brzezinka, w którym wyrażał głębokie przekonanie o zachowaniu obozu w stanie zgodnym z rzeczywistością historyczną.
Po zakończeniu swoich aktywności trafił na cmentarz Rakowicki w Krakowie, gdzie znalazł ostatnie miejsce spoczynku. Wyróżniono go pośmiertnie, przyznając mu w 1952 roku Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski za znaczące zasługi w jego zawodowej pracy. W 1994 roku na fasadzie budynku, w którym mieszkał przy ulicy Szlak 21 w Krakowie, odsłonięto tablicę upamiętniającą jego życie i osiągnięcia.
Pozostali ludzie w kategorii "Polityka i administracja":
Urszula Nowogórska | Rafał Rogala | Stanisław Smoleń (dyplomata) | Józef LeśniakOceń: Tadeusz Wąsowicz